Ik heb een bewogen jeugd gehad waardoor ook mijn jonge volwassen jaren niet echt over rozen gingen. Ik maakte niet altijd de beste keuzes, zo ook op het moment dat ik mijn sleutels was vergeten en dacht dat ik via het balkon van de buren wel naar beneden kon klimmen. Ik tuimelde van 6 hoog naar beneden en brak hierbij mijn rug.

Na deze val heb ik 6 maanden in coma gelegen en werd wakker met een dwarslaesie op TH 4 niveau. Dit was mijn ‘wake up call’ en werd de grote ommekeer èn kans in mijn leven die ik met beide handen aangegrepen heb. Ik kon trouwens ook niet anders want besefte heel goed dat ik nooit meer zou kunnen lopen.
Ik herinner me nog zo goed dat ik wilde overleven en het beste uit mezelf wilde halen. Ik zat in een Ferrari rode rolstoel en accepteerde volledig dat ik de rest van mijn leven zou doorbrengen in deze situatie. Dit was het begin van ‘mijn val naar boven’.

Eenmaal bijgekomen uit mijn coma, heb ik 9 maanden gerevalideerd in Amsterdam. Ik wist dat ik een sportdoel moest hebben om me te focussen op mijn herstel en dat werd mijn oude jeugdliefde ‘waterskiën’. Ik bleek talent te hebben en werd al snel getraind door de toenmalige wereldkampioen Christophe Fasel en draaide al spoedig mee in de top van de wereld van het handi waterskiën. Ik skiede mijzelf naar Europees kampioen, 3de van de wereld en Europees recordhouder in slalom.

In 2008 maakte ik een uitstapje naar sneeuwskieën in het paralympisch team. Helaas liep dit avontuur snel spaak. Na een crash in La Molina tijdens een wedstrijd, brak ik mijn schouder. Na 2 operaties en 2 jaar revalideren zat ik in 2010 weer op de waterski.

In 2013 deed ik mee met het Wereld Kampioenschap waterskiën in Milaan (Italië) maar helaas precies tijdens mijn run brak er noodweer uit waardoor mijn kans op de wereld titel was verkeken. Vervolgens was ik erg boos en teleurgesteld in mijzelf en besloot om te stoppen met waterskiën, iets wat ik later erg betreurde.

In 2014 raakte ik door toedoen van een ander betrokken bij een auto-ongeluk. Hierdoor brak ik mijn nek èn rug waardoor mijn dwarslaesie hoger kwam te zitten op TH 1 en TH 2 (ASIA A laesie) en weer moest ik 2 jaar revalideren. Tijdens deze revalidatie begon ook de oude breuk in mijn schouder weer op te spelen. En weer hielp mijn focus op het waterskiën me uit dit dal.

In 2021 was ik weer zover dat ik mee kon doen aan de Nederlandse kampioenschappen en werd eerste. Op de Benelux kampioenschappen skiede ik een wereldrecord. Jammer genoeg telde deze niet omdat ik te lang niet geclassificeerd was door het EAME disabled medisch team. Dit was wederom een grote teleurstelling maar mijn focus om wereldkampioen te worden nam alleen maar toe.

In 2022 is mijn hele schouderkop vervangen door een kop van titanium. ‘Mèt titanium naar goud’ werd mijn motto.

En de rest is geschiedenis. Afgelopen september ben ik wereldkampioen Handi Ski geworden. En ik ben nog steeds in topvorm en super gemotiveerd om ook mijn Europees kampioenschap in 2024 te halen en om in 2025 mijn wereldkampioenschap in Australië te verdedigen.